Co roku od 2006r. grupa znakomitych muzyków i gwiazd rocka spotykała się w Londynie, by razem grać i przy okazji zbierać fundusze dla organizacji charytatywnej The Sunflower Jam. Na pomysł takiej imprezy wpadła Jacky Paice, która często mogła liczyć na pomoc zasiadającego za perkusją męża Iana. Przecież jemu nikt nie odmówi... Początkowo pogłoski o wspólnych występach Deep Purple, Roberta Planta, Briana Maya i Alice Coopera były zbyt piękne, by mogły być prawdziwe i sporo osób sądziło, że to tylko plotka podawana z ust do ust. "The Jam", jak zaczęto nazywać wydarzenie, szybko stał się wieczorem kultowym. Także dla muzyków, którzy mogli zapomnieć o ograniczeniach i problemach i wolni i szczęśliwi grali z kolegami, przyjaciółmi a może nawet sekretnymi rywalami dla publiczności, która często nie mogła uwierzyć własnym oczom i uszom. Początkowo w koncertach uczestniczyli tylko zaproszenie goście i ludzie z przemysłu muzycznego, którzy wpłacali pieniądze na cel dobroczynny. I to właśnie na jednym z tych pierwszych Jon Lord zagrał po raz ostatni z przyjaciółmi z Deep Purple, tocząc pokojową "wojnę na Hammondy" z Donem Aireyem, który zajął jego miejsce w zespole.

"The Sunflower Jam" jest teraz wielkim muzycznym wydarzeniem. Po raz czwarty odbył się w Royal Albert Hall. 4 kwietnia 2014r. bohaterem wieczoru był zmarły w 2012r. Jon Lord i jego muzyka. To była historyczna chwila dla muzyki rockowej: pełna orkiestra, dyrygent Paul Mann, który cudownie zaaranżował materiał obejmujący pięćdziesiąt lat muzyki, poruszenie, żarty, śmiech - wszystko połączone w sposób niemal magiczny.

Wszyscy wspaniali muzycy, którzy pojawili się na scenie Royal Albert Hall, odcisnęli swoje piętno, lecz koniecznie trzeba osobno wspomnieć o 45-minutowym finale Deep Purple - utworach DP Mk III zagranych przez Iana Paice'a ze starym przyjacielem Glennem Hughesem, Bruce'em Dickinsonem, Rickiem Wakemanem, Steve'em Balsamo, członkami The Temperance Movement, byłymi członkami Whitesnake, Paulem Wellerem...

Ian Paice wspomina, że koncert ten był prawdziwym cudem, zważywszy na to, jak mało czasu muzycy mieli na próby (w przypadku Deep Purple - dwie godziny dzień przed koncertem): "Nigdy w życiu nie grałem takiego koncertu. Wszyscy zjawili się w sali połączeni jednym celem: by uczcić wspaniałego człowieka i wielkiego muzyka. Royal Albert Hall jest spora i potrafi przerazić, ale tamtego wieczoru wszystko przypominało bardziej spotkanie przyjaciół w lokalnym pubie (zgoda, bardzo dużym) niż koncert. Jestem przekonany, że wszyscy wykonawcy, publiczność, a nawet ekipa techniczna czuli, że ten wieczór jest wyjątkowy".

Wszyscy, który opuszczali salę, uśmiechali się znacząco, jakby chcieli powiedzieć: "Pewnego dnia będę mógł powiedzieć, że tutaj byłem". Dzięki temu wydawnictwu wszyscy będą mieli okazję się przekonać dlaczego.