Awangardowo-punkowo-garażowy mistrz świata David Thomas wydaje wraz z Pere Ubu nową płytę. Jedna z najważniejszych grup rockowych świata powraca po kilku latach milczenia. Ale złote płyty i miejsca na listach przebojów nigdy nie były ich celem, także tym razem zdają się ignorować nowe trendy i reguły rządzące rynkiem muzycznym. Ale i w ten sposób Thomas i koledzy pokazują jak to jest być ikoną i jednocześnie mieć nadal coś do powiedzenia.

     Krótkie spojrzenie na początki: 1974 rok. David Thomas zakłada Rocket From The Tombs, po krótkim czasie jednak tworzy Pere Ubu, nazwany tak od bohatera sztuki Alfreda Jarry'ego. W 1975 Pere Ubu wydaje swój pierwszy singel "30 Seconds Over Tokyo", który uznawany jest za jeden z pierwszych punkowych utworów w historii. Pere Ubu różnili się jednak diametralnie od ówczesniej sceny muzycznej, nie pasowali nawet do załóg punkowych. W 1978 roku ukazał się pierwszy album "The Modern Dance", który teraz ukazuje się jako reedycja. Jak zwykle, pies z kulawą nogą nie chciał tej płyty wtedy kupić, ale wpływ na historię pozostał. Magazyn "Mojo" pisał: "Pere Ubu są postrzegani jako brakujący element między Velvet Underground i punkiem. Od początku zrozumieli konstrukcję śrubek i nakrętek muzyki pop, a potem je rozkręcili".

     Wracając do teraźniejszości: Pere Ubu stali się ikonami popkultury, są zapraszani na wielkie festiwale, ale w nich wciąż drzemie punkowy duch. Muzyka pozostaje w wewnętrznym rozdarciu, instrumenty nachodzą na siebie w sposób nieprzewidywalny, ale nie powstaje przy tym wcale wrażenie, że chodzi o wolną improwizację. Tak ma być, każdy fragment jest całością samą w sobie i jak w grze tetris - słuchacz musi go złożyć z innymi. Ponownie używają syntezatora EML, od początku stałego instrumentu grupy. Robert Wheeler, który go obsługuje, potrafi dzięki tereminowi wygenerować więcej grozy niż filmy science-fiction w latach 50. Do tego dochodzi oczywiście poruszający się pomiędzy zadawaniem bólu, a wyciem z bólu, głos Davida Thomasa. Hel i pełnia naraz. To potrafią tylko balony napędzane gorącym powietrzem. W porównaniu do ich ostatniego albumu "St. Arkansas" spotykamy teraz nieco więcej światła, a nawet melodii, a teksty to niemal piosenki o miłości... niemal.