| Side A: |  | 
    
    | 1. The Electric Spanking Of War Babies |  | 
    
    | 2. Electro-Cuties |  | 
    
    | 3. Funk Gets Stronger, Part 1 |  | 
    
    | - |  | 
    
    | Side B: |  | 
    
    | 1. Brettino's Bounce |  | 
    
    | 2. Funk Gets Stronger (Killer Millimeter Longer Version) |  | 
    
    | 3. Shockwaves |  | 
    
    | 4. Oh, I |  | 
    
    | 5. Icka Prick |  | 
    
    
  
            
           
          
          
          
            
      Wznowienie dwunastego studyjnego albumu formacji, której mózgiem i siłą 
      napędową był George Clinton. Na płycie zagrało kilku nowych muzyków, 
      którzy zasilili skład formacji, m.in. Sly Stone. Z aluzjami do wojny w 
      Wietnamie i amerykańskiego imperializmu zdaniem krytyka Roberta 
      Christgau, Clinton sięgnął do "obrzydliwych głębi swojego narkotycznego 
      umysłu", by stworzyć projekt, który budził kontrowersje od samego 
      początku. Budziła je także okładka, którą szefowie wytwórni Warner 
      kazali zmienić. Z albumu pochodzą dwa przebojowe single: tytułowy i 
      "Shockwaves".
    
    
      
    
    
      Reedycja albumu ukazała się z repliką "ocenzurowanej" okładki.